Fucking lekker ijs

‘Proef es’, zegt Floris, terwijl hij de klep van onze manshoge Carpigiani ijsmachine opendoet en een beetje ijs op een lepeltje laat lopen. Ik proef.

‘Ok’, zeg ik, ‘lekker!’.

‘Ja’, zegt Floris, ‘maar lekker is niet wat we verkopen’. Hij draait zich om.  De rvs werkbank staat vol met schalen en bakken, op een geordende manier. We maken vegan ijs, in hoeveelheden van 120 liter. Normaal gesproken is dat heel erg lekker ijs. Maar dit keer ging er iets mis, de structuur was een beetje gek. En dat is Floris aan het fiksen. 

Ik loop naar boven en ga achter mijn bureau zitten werken. Een uur later kom ik weer beneden.

‘Proef nog eens’, zegt Floris. Weer houdt hij me een lepeltje met ijs voor. Ik steek het lepeltje in mijn mond en proef het gladde, koele, romige ijs. Mijn ogen worden groter:

‘fucking lekker!’ zeg ik.

‘Dát is wat we verkopen, zegt Floris, ‘fucking lekker ijs’.

Het is fascinerend om de reacties te horen als mensen ons ijs proeven. Sinds september ben ik mede-eigenaar van Montgomery’s en verkoop ik vegan ijs. Ons zelfgemaakte vegan ijs. Mijn dag is geslaagd als ik het ijs, met onze naam erbij vermeld, op het menu krijg in een restaurant. Liefst eentje waar ik zelf graag eet. Dat betekent dat ik veel chefs ontmoet.

Stoere gasten en vrouwen, met een klein hartje. En met een heel groot hart voor mooie producten. Die laat ik ons ijs proeven. En ze zijn enthousiast.

Mijn man poetst zijn tanden. Ik lig al in bed. Hij is op een voorzichtig lockdown verjaarsfeestje geweest van een vriend die 50 werd. De band en alle gasten waren afgezegd, er kwam een bescheiden verrassingsmomentje voor in de plaats met een handjevol vrienden. Mijn man had ons ijs meegenomen.

‘Weet je wat Jeroen zei toen hij het ijs proefde?’

‘Nee’, mompel ik van onder de deken.

‘Fucking lekker!’